هیچکس نمی آید سراغ ما

هیچکس نمی آید سراغ ما

ما بازماندگان جور زمانه ایم

بیکس و تنها در کنج خانه ایم

به دیدار مرگ در انتظار لحظه ایم

مرگ نیز ما را نخواهد

مرگ نیز ما را نیابد

او نیز از قعر این غم

دل بی روح ما را در نیابد.

هیچکس نمی آید سراغ ما

ما بازماندگان جور زمانه ایم.

مرگ در امیدش را به رویم بست

دلم نیز با سکوت از کنارش گذشت

گذشت و رها کرد خودش را به عیش

چرا که همه چیز را بدید بد سرشت

ندید هیچکسی با خودش همسرشت.

همانگه که غرق غم و درد بود

جهان در برش گیج و منگ بود

رها می کرد خودش را در خم می

جدا می کرد خودش را در غم و شیء

همانگه دید عزیزش را کناری

به زیر سایه ای زیر چناری

بگفتا این سخن با حال زارش

که اینک او کند از غم رهایش

ولی افسوس و صد افسوس و صد آه

که او نیز رفته بود از عهد یارش.

زمانی که چنین بیحال و مست بود

در این افسردگی به یاد مرگ بود

همانگه او شنید از غیب صدایی

که گویی او بود از تن نوایی

بگفتا این صدا با حالتی نرم

که ای مفلوک شیدا کم بکن شرم

چرا گشتی چنین بیحال و شیدا

چرا گویی چنین از ترک دنیا

چراکردی تو یارت را فراموش

وکردی نور حق در دل تو خاموش

چراکه من بمانم در کنارت

و سازم من تو را از غم رهایت.

شنیدم این سخنها با دلی چاک

بگفتم با زمانه با دلی پاک

که ای افسونگر ناپاک این خاک

که دائم میزنی بر دل چنین چاک

دگر هرگز ننالم از جفایت

دگر هرگز نرامم از خدایت

دگر هرگز نگویم بی پناهم

و یا فرزند جور این زمانم

فقط دایم بگویم با لبانم:

(( کسی هست که بیاید سراغ ما

     ما جوانه های لطف الهه ایم ))